Op 27 november j.l. hield ik een lezing in Hoevelaken. Over de toekomst van de kerk. Ik ben daar niet erg optimistisch over. Althans, als het gaat om de kerken in Nederland. Op wereldschaal is het natuurlijk een heel ander verhaal. Het christendom is nog steeds de grootste en snelst groeiende religie in deze wereld. Misschien komt mijn zorgelijkheid ook wel door de ruzie in mijn eigen Dorpskerk, die maar duurt en duurt en van de voorheen zo liefdevolle gemeenschap geen spaan heeft heel gelaten. Wat ik er zie, is vooral onmacht. Wat kun je nog verwachten van een kerk die zo slecht in staat is een op zichzelf niet ingewikkeld probleem op te lossen? En toch, terwijl ik de lezing aan het schrijven was, kwam het geloof in toekomst voor de kerk weer terug. Religie, besefte ik, hoort bij de mensen. Dat is de kern. Richt je op de kern. Dan heeft de kerk toekomst. Misschien geldt dat zelfs mijn arme Dorpskerk.